Uzun zaman gecincee anladım, günler gectikçe içimde büyüyen bu evrenin yanında , dışımda ve çok uzağımda kalan bu hayatın ne kadar da ufak kaldığını..
ve içimde bambaşka birinin keyfini yaşıyorum sanki,duyuyorum, konuşuyorum ,hissetmeye çalışıyorum yasanan herseyi ve yasanacakları..
Bunların hepsini unutup , geride bırakmaya niyetim var da gücüm yok sanki..
Hiçbişeye şaşırmamalı, kimseye kızmamalı şimdi..
Aldım kalemimi elime yazdım tüm kahramanlarımı, kimisi çok yakındı yeterince yazamıyordum, kimisi sıkıldı sorumluluğundan..oysa ki ateşti benim yüreğim, biraz dha yaklşsam yakardım biliyorum..yalvardım yakardım ama anlatamadım ..yandım..
her zaman sıkıldılar sorumluluklardan,orada bile arkasına bakmadan kaçmayı başardılar..
YanıtlaSilkaçanlar hep kaybedenler , uzakları yakın kılan da hep bu kelimeler ...bizde bunu kabullenecek kadar güçlendirmeliyiz kalbimizin kaslarımızı..
YanıtlaSilHayatın yoğunluğundan kaçmış bir yanlız. Ateş düştüğü yeri yakıyor. Ortada bırakılanların çaresizliği mi ki bu çırpınışlar? Anlatıp da sığdıramayanlardansın. Sevdim.
YanıtlaSilkalmanın ve gitmenin aslında aynı kapıyı açmamak oldugunu bilmek , çırpınmamak, sadece yazmak ..
YanıtlaSilteşekkrler :)