ılım

iki günün arasında sadece bir kaç dakika vardı ve herkes bundan bahsediyordu.
gökyüzünün hareketliliği karşısında kendi hareketsizliğimle yüzleştiğimde bunun neden bu kadar önemli oldugunu anlıyordum.

yılda iki kez.


çift sayıları pek hoş bulmuyordum ve hayatımdan bazı günleri çıkararak kaç yaşına kadar geri gidebileceğimi hesaplarken , bunu canımın hiç istemediğini farkettim.
bugünlerde canım hiçbişey istemiyor.
baharın depresyonu ince bi hırka gibi omuzlarımda dururken ,  çiçek açan ağaçlar için mutluydum.


bugun annem doğdu .
zamanın gerilimi sağolsun , bir günü üç günmüş gibi yaşatırken kendimi tam elli sekiz yaşında buldum.
bu gece neyin başlangıcıysa ;
onun kalbinde iki kız kardeş eşitliğinde olduğumu umdum..

metafor

bunca erken uyanmama ragmen günün aydınlanması ve kararması arasında kendim için ne yaptığıma dair olan sorulara bi cevap bulamayışımla birlikte karşılıyorum baharı bugünlerde.
o ikisi arasında sıkışacak ,
gün ışığıyla gözlerimi parlatıp, 
koyulaşan havayla içime yerleşecek bir takım iyi hislere ihtiyacım var.

çünkü metaforlarda bir yere kadar ,
artık herşeyin sadece benimle alakası var.