siyahbeyaz

ben sanırım ,
inanmayı basardığım ne varsa hepsini kalbime sakladım.
bi kısmı kelimelerden olustu , diğer kısmı temaslardan, bakışlardan , duygulardan ve kitaplardan.

sizin ,
kendiniz için olusturdugunuz anlamlara karsı direniyorum. içini hızla ve gelişiguzel doldurdugunuz kalplerinizi elimden geldiğince deforme ediyorum.
siz izin verdiğiniz kadar.
kendi çıkarlarınız için dışladığınız guzellikleri girdiğim yerden içeri alıyor , zorlayarak koyduklarınıza yol gosteriyorum.

çıkışlar sağdan.

sizler düşünecek kadar özgür olmadığınız için en kolay yolu seciyorsunuz.
yaratmacılık oynuyorsunuz , suretler olarak , gerçekler orda öylece dururken.
ama olmuyor.
balkonlarınızda organik diye yetiştirdiğiniz o kucuk domatesler bile kızarmıyor . Güneş sizi sevmiyor , yeşille kırmızı arasındaki o sevimsiz, soğuk renkle cezalandırıyor sizi.


ve siz hala ,
o rengin sadece size özel olduğuna inanıyorsunuz..

burun kıvır

görmezden geldiğim yarın, dünle bir olmuş , küsüp gitmiş
ve hiç tanımadığım insanlara kırılmış kalbim

havanın şu sıralar gündüzleri guzel oldugu kadar , geceleri küstah olmasına baska bi neden bulamıyorum
aslında , bunlar hep suistimal.

kırılırken , ustumun basımın ne kadar temiz ve iyi göründüğüne bakmadan parcalanırım. onun da bi adabı vardır benim için ,
ne dediğimi hiç düşünmeden ve ne kadar dediğimi önemsemeden , kelimelerimden başlarım , ince ince kırılmaya.
saclarım bile hayret eder hatta,

vazgecer gibi hepsinden  ve boşverir gibi hepsine.

bikaç kış , bikaç bahar

Belkide konusmak gereksizdi . bundan sonra hayallerini kendine saklayacak , kimseye ondan bahsetmeyecekti.

biliyordu , anlamazlardi.

günlerden cumartesi , havalardan parçalı bulutlu

henüz Şubat başı 

olması hiç farketmiyordu.