yıl

tam on iki ay elli iki hafta sekiz bin yedi yüz altmış altı saat ve dilimin söylemeye dönmeyeceği, parmaklarımınsa yazmak istemeyeceği kadar dakika ve saliseyi
bana kazandırdığı onca güzel şeyin yanında ; sonsuza kadar varolacağına olan inancımı yok ettiği , tam anlamıyla kaybettirdiği insanlarla hatırlayacağım.

tüm o insanlar için teşekkürler ve elveda.

olur mu ?

bunu okurken ne çok ortak noktamız olduğunu düşün olur mu ,
ikimizinde hayatta olduğunu
neden ben böyleyim diye sorup durduğunu ve şüphesiz ki hemen peşinden neden senin başına muhteşem şeyler gelmediğini .
yuvarlanıp gidiyoruz diye sakın üzülme tamam mı ,
söylesene
öylece durduğumuz yerde yuvarlansak sence iyi olur mu ?

gece ve gündüz bile durduğu yerde durmazken
seninle ben zıt yönlere doğru da olsa hareket ettiğimiz için kim tarafından suçlu bulunabiliriz ki?
bunca yıl , bunca anı, bunca yazı

söyle,

az mı?
çok mu?

sürpriz

o çok önemli yer çekimi kanununa göre senin orda miden kazındığında benim başıma elma düşmesinin açıklaması ne olabilir ?

bulunduğumuz coğrafya mı ?
sanmam

bence buna
hayat sürprizlerle dolu derler.

uyku

çok zor , uykuya dalmak.
uzun süredir en çok zorlandığım şeylerden biri gözlerimi kapamak

böyle bi başlangıç hayal etmemiştim. tüm söyleyeceklerim ilk kelimeden itibaren akacak , uykusuzluğumu anlatmaya kelimeler yetecekti.
her gün yaşadığım minik yaslarımı öyle bir anlatıcaktım ki yaşamış kadar olacaktı her okuyan , onlar yaşadıkça ben hafifleyecektim
hatta belkide kapanacaktı gözlerim

olmadı ama


elimdeki kitap sarmadı , cipsler yuvarlak çıkmadı
uyku ,
zihnimin inadını bi türlü kıramadı

akmadı
kelimeler.

malesef olmadı.

çarşaf

bu sabah ,
yastığından ayrılmanın acısını elektiriklenerek çektiriyor saçlarım.
ve neredeyse vücudumdaki çarşaf izlerinden önce uyanıyor tüm anılarım
sırasıyla
bacaklarım, parmaklarım, yaşlarım

iyi baktığım beyin hücrelerimin kapladığı alanın yüzölçümü gözyaşı seviyelerime bağlı olarak değişiyor yıllardır.
 
bu durumu bilen ,
o çok sevdiğim filmin tekrarına denk geldiğimde benimle gülümseyip , gözlerinden öptüğünde ayrılık gelir diyen arkadaşlarım
herşeyin yolunda olduğuna beni inandıran baş parmağım
ve ağladıktan sonra aynada yüzümü incelemenin masumluğuna inanmışlığım

ben ve omuzlarım

aslında birbiriyle anlaşamayan , fakat bunu hiç belli etmeyen bir güruhun içine doğarak ne kadar iyi ettiğimle ilgili hep bir kaç soru işaretim olmuştu.
bunu her zaman düşünür , yeterli olduğunu varsaydığım kadar vaktimi heba eder sonrasında içinden çıkamadığım meseleler rafına kaldırırdım herzaman .
yani bu tip meselelerin yabancısı değildik  , ben ve omuzlarım , hiçbir zaman. 
insan olmanın doğası gereği ve insan olmanın verdiği unutmaya elverişli zihnimi , bu konuda oldukça başarılı bulur dahası çoğu unutulmuş an için tebrik ederdim bişey sorduklarında ama hatırlamadığımda.

işte o çok kıymetli zihnimin , pek sevgili hatıra çöplüğüme eklemesini istediğim bişeyler var bugün.

ne yarın ne dün
mümkünse hemen bugün.
..
.

serin

balkondaki sandalyeye oturur, bacaklarını karnına çekersin
henüz uyanmamış zihnine iyi gelir sabah serini
dolabından ince bi tshirt seçer , buz gibi olmuş diz kapaklarına koyarsın başını
üşümenin tam mevsimi

rulo

içinden çıkmak istemediğim el örgüsü battaniyemin altında bariz bir rulo halinde yatıyorum.
acısız ve soğansız.
ve nihayet biten yol çalışmasını düşünüp, sevinerek penceredeki yansımama bakıyorum.
sessiz ve sedasız .

farkındalık

düşünerek ya da konuşarak halledemediğimiz herhangi bişeyi , yazarak hiç halledemiyorduk
ve bu beni ziyadesiyle üzüyordu.

farkındalığı, 
benim için kalp krizinden farksız ,
senin için sancısız
ölmesine ölmüyorduk ama
zayıf bir kalbin uzun ömürlü olmayacağını biliyorduk

sırasıyla ,
önce aklımıza düşüyordu , sonra ikna ediyorduk kendimizi
sonra
sonrasını biliyorsun..






düşün.

acıklı

açıklayamazdım.

nedenini.

gözlerime inen bu acıklı perde yüzünden
herşeyi bu kadar üzücü görmeye başlamam
diyemezdim.
inanmazdı .
gülerdi dahası , şaka yapıyorum zannederdi
yüzümü çenemden tutup hafifçe sallar , kahküllerimi parmaklarıyla aralardı.

bu seferde gözlerime baktığı için ,

açıklayamazdım.

nedenini.

tekerrür

Hiçbir dünya telaşına değişemediğim ve hakkında konuşmayı hep çok sevdiğim bazı konular vardı.
Yüklediğim anlamların zihnimde nemrut dağına ulaşması beni uzaktan bakıldığımda tam bi melankolik yapsa da ,yakından bakıldığımda bunun pekte değişmediği gerçeğiyle sarılmış oturuyorum şuan bunları yazarken.

ama aklımın oyunlarına göre tamamen açık bir alanda, göle karşı oturmuş anlatıyorum aslında hepsini sana,
havanın kararmasıyla yok olan tum ışıklar sayesinde neredeyse galaksinin koridorlarını görebildiğimiz ve dünya üzerine bulunduğumuz noktanın güzelliği ile ilgili bazı abartılı tasvirler yaptığımız bi gece bu.
yasayan her türlü canlının sinir sisteminde gerginlik olarak tecrübe ettiği bu gelgitlerin , bize nasılda yaşadığımızı hissettirdiğinden bahsederken yavaş yavaş yürüyoruz.

birbirimizin yüzüne asla bakmadığımız ve dolayısıyla eksiklerimizi görmediğimiz bu gecenin her anında , günün kalan yarısını da birlikte geçirecek olmamızın
kalbimizin içindeki teraziyi nasıl eşitlediğini
bu ekinoksta biliyoruz.

dal

saçlarımın arasında büyüyen , taze , küçük çalılar vardı
yeni yeni büyüyorlardı
ve bazı geceler gökyüzündeki yıldızları göremeyişimin sebebi
sadece ama sadece
onlardı.

yoğun

Uzun zamandır düşünüyorum bulutların yoğun hayatını ,

tüm güzelliklerinin yanında bence en aptalca huyları  , rüzgarla aynı yönde kıpırdamaları 

.

 

düşününce bile sonbahar geldi

bilmiyorum aslında.
yeterli vaktim olmadı , olsaydı da yetermiydi
bilmiyorum.
aslında
demek orada iyisin ve buraları hiç merak etmiyorsun
hiç mi etmiyorsun
diye düşünürken yeterli olan vaktim
böyle mühim konularda kaçacak yer arıyor
ama yazmaya sebepse eğer
varlığın
bi sandalye çekip uzun uzun bakmak için
her zaman
yeterince vaktim oluyor

edebi

*internet üzerinde
bi kişinin
diğer bir kişiye
başkalarının da okuyacağını umursamadan
saklama güdüsünden bağımsız bi anlayışla oluşturduğu cümleler bütünü
yepyeni bir sanat dalı olmali
edebi , noktasız ve hızlı

daha

Yaz mevsiminin kaçıncı günü bugün bilmiyorum

sadece seninle eylülün gelişini bir kez daha kutlamak istiyorum  

 

ölü

Bu üzerimdeki ölü toprağı bulaşıcı mı dersin
merak ediyorum
kaybolmuş tüm çorap tekleri ve ucu düşmüş anahtarlıklar adına soruyorum
çantamdan kullandıkça yenisi çıkan o fastfood ıslak mendilleri ve
saç fırçamdaki kopmuş saç telleri

eğer bi cana sahip olabilseydi
üzerimdeki bu ölü toprağına rengarenk çiçekler dikebilirdi.

ama

hesaplayamıyor insan
daha fazla ne yaşayabileceğini hiç kestiremiyor.
çünkü bunu yapmaya çalıştığında beklentiler çıkıyor , hayal kırıklıkları çıkıyor ortaya
unutmak zorunda kaldığı insanlar çıkıyor , mecbur bırakıldığı durumlar çıkıyor sonra da.
seni ,
dizlerimin üstüne düştüğüm bi gün elimden tutmuşsun ve ben bunu hiç unutmamışım gibi
seviyorum.
herhangi bir iyilik karşılığı kalpte oluşan o sıcak histen bağımsız bi sevgi bu.
farkındayım okurken öyle tınılıyor zihninde
ama değil.

antiparadiqma

Aylarca konuşmadığın birine dönüpte ,
üşüdün mü ya da karnın acıktı mı gibi günlük sorular sormak gibi olucağını biliyordum sana dönmenin.
yok hayır ,
bu boşvermişlik değil
sadece geçmş zamanla ilgili ciddi problemlerim olduğunu düşündüğümden ,
her zamankinden daha zor ve baş ağrıtıcı olucağına inanmıştım

geri döndüğümü söylememe gerek yok.
bunu anlayacak kadar tanıyorsun beni
öptüm

Olumsuzluk eki

Hissettiğin herhangi bişeyi tum kalbinle sevdiğin bi surata anlatmanın ve o anda o kişinin seni anladığını bilmenin bi tanımı olmalı ve sözlüklere girmeli.
Ve
hissettiğin herhangi bişeyi tum kalbinle sevdiğin bi surata anlatmanın ve o anda o kişinin seni anlamadığını bilmenin bi tanımı var ve sozluklerden çıkmalı .