Hiçbir dünya telaşına değişemediğim ve hakkında konuşmayı hep çok sevdiğim bazı konular vardı.
Yüklediğim anlamların zihnimde nemrut dağına ulaşması beni uzaktan bakıldığımda tam bi melankolik yapsa da ,yakından bakıldığımda bunun pekte değişmediği gerçeğiyle sarılmış oturuyorum şuan bunları yazarken.
ama aklımın oyunlarına göre tamamen açık bir alanda, göle karşı oturmuş anlatıyorum aslında hepsini sana,
havanın kararmasıyla yok olan tum ışıklar sayesinde neredeyse galaksinin koridorlarını görebildiğimiz ve dünya üzerine bulunduğumuz noktanın güzelliği ile ilgili bazı abartılı tasvirler yaptığımız bi gece bu.
yasayan her türlü canlının sinir sisteminde gerginlik olarak tecrübe ettiği bu gelgitlerin , bize nasılda yaşadığımızı hissettirdiğinden bahsederken yavaş yavaş yürüyoruz.
birbirimizin yüzüne asla bakmadığımız ve dolayısıyla eksiklerimizi görmediğimiz bu gecenin her anında , günün kalan yarısını da birlikte geçirecek olmamızın
kalbimizin içindeki teraziyi nasıl eşitlediğini
bu ekinoksta biliyoruz.
Hiç yorum yok :
Yorum Gönder