ben sanırım ,
inanmayı basardığım ne varsa hepsini kalbime sakladım.
bi kısmı kelimelerden olustu , diğer kısmı temaslardan, bakışlardan , duygulardan ve kitaplardan.
sizin ,
kendiniz için olusturdugunuz anlamlara karsı direniyorum. içini hızla ve gelişiguzel doldurdugunuz kalplerinizi elimden geldiğince deforme ediyorum.
siz izin verdiğiniz kadar.
kendi çıkarlarınız için dışladığınız guzellikleri girdiğim yerden içeri alıyor , zorlayarak koyduklarınıza yol gosteriyorum.
çıkışlar sağdan.
sizler düşünecek kadar özgür olmadığınız için en kolay yolu seciyorsunuz.
yaratmacılık oynuyorsunuz , suretler olarak , gerçekler orda öylece dururken.
ama olmuyor.
balkonlarınızda organik diye yetiştirdiğiniz o kucuk domatesler bile kızarmıyor . Güneş sizi sevmiyor , yeşille kırmızı arasındaki o sevimsiz, soğuk renkle cezalandırıyor sizi.
ve siz hala ,
o rengin sadece size özel olduğuna inanıyorsunuz..
giderken sağdan dönerken soldan çarpıyorum duvara. duvarlar hep var ama..
YanıtlaSilçekiçle yıkmaya çalışıyorum, nefesim de sabrımda yarıda kesiliyor.
ama bazıları var ki kağıttan evlerinde mutluluk sarhoşu. inadına inadına..
ama var ya.. senin yazılarına yorum yapmayı çok özlemişim zeynep:)
güneşsizlikten öyleler , sevgisizler.
Silİnsanın bencilliği, diğerlerine inkarı gerektirir. Herhalde onlar "ben"leştikçe kendilerini bir şey sanıyorlar.
YanıtlaSilbirşey olalım derken , insan olmayı unutanlar
Sil