Taze meyve tadında resimdeki ev 'im..

Beynimin bazen dozunu aşırdıgı tüm çarpıcılığnı es geçiyorum..Aklımda hiçbirşeyn olmadıgı bi anı kolluyorum...

Böyle resim gibi gözünün önüne getirmeyi istiyorum herseyi ; ressam olmayı okadar isterdim ki ama kabiliyetim yok..Öyle işte..

Hmm senin de hevesn kaçtığına göre başlayabilirim.. lakin benimki de kaçmak üzere..

-Ayakkabılarımı çıkarablirmiym acaba ? elime alıp sessizce girmek isterim buraya..

Bekler ama duvardan yanıt gelmez..ses cıkmaz ,soluğumsa yapayalnız su anda..hatırlı birşeyde olmuyor bu evde sanırm,yüzüne pat diye böyle vurulurmu yalnızlığı insanın...

büyük koltukların bulundugu odaya yöneldi..her zaman ki gibi dengede duran vazo hiç hoşuna gitmedi yine...bu özgürlüğün adını denge koymaları ve dengenin iyi birşey olduğunu anlamıyordu..

ama kendisnde gördüğü dengenin farklı olduğunu vazoyu her gördüğnde bi kere daha anlıyodu..aradaki uçurumlara kafası bozuktu..

Aslında burası farklıydı ne denge sorunu vardı ne de dengesizlik.sadece vazoydu nihayetinde...evin ayrıntısı gibi görürdü kendini bu yüzdendi belkide hissettiği hayal kırıklığı..Düz bakarken,yana doğru eğil;rengarenk,yüzünü her çevirdiğinde..

koltuksaa..hiç eşlik etmezdi ona..hep otururdu onunla ama kalkmazdı hiçbi zman..herşeyi batardı koltuğa,her hareketi,her lafı...ama yine de zorlardı aptalca iyi niyetini..bir koltuktan daha fazla şey beklerdi.

diğer eşyalar da yordu onu;yine ,her zaman ki gibi..herşey birbirinden okadar farklıydı ki okadar uyumsuz,ters,zıt..

orada yaşıyordu,mecburdu,ama gittikçe daha dayanılmaz oluyordu.eşyalara kafa tutucak hali yoktu..eşyaydı nihayetinde,boş göz boyayan, anlamsız işte boşluk dolduran..Değişebilecek hiç şansları yoktu.yenilenseler öncekilerinin yerini doldurmaktan ibaretlerdi..Küflenmekti sonları bu rutubette,havasızlıkta,insansızlıkta...

Yığınla peşpeşe duraksamadan üstüne geliyordu herşey ve kalemi sayfanın üstünde bekletti yavascaa..resim yapmayı çok isterdi o,yapabilmeyi..

Sonra acemice çizdiği eve,bacaya,balkona baktı..içerdekine üzüldü,çok ama çok üzüldü..(nefes hep içerdeydi ama o her defasında boğuldu)

Öyleyse bende dışını süslerim dedi içinden ve basladı kalemi oynatmaya..bu evin içine huzursuzluğun girmesi yürek ister diyordu rengarenk çiçekler..

son anda beliren yangın çıkışı umud vaadetti..belki de tek yok buydu..