Şimdi bak aynen şöyle oluyor; sen kendini “biri” sanıyorsun ve de akıllı filan böyle.. Anlayışlı ,adil, kül yutmaz ,agresif bazen, arada bi cesur ( yazarken en cok ..! )
Duyarlı, dikkatli empati ve sempati yönü gelişmiş..Hayal dünyasını, gündelik yaşama, hattaa en kötü şeylere rağmen bile koruyabilen..
Neyse işte burayı çok uzatmaya gerek yok.. Sonra bir şey oluyor; sen kendini “minnacık” hissediyorsun ve aptal...!
Kandırılmışlık , ezilmişlik hissiyle debeleniyorsun aynı zamanda... Haksızlığa uğramış ve işe yaramazsın o an.. ve bildiğin her şey anlamını
yitirmiş.. Adalet ve aidiyet, sadece kitap ismini çağrıştırıyor sana..Etrafta dolaşan iki ayaklı kocaman bir soru
işareti oluyorsun.. Arada ünlemleşmeye yeltensen de beceremiyorsun o noktayı basından alıp yere koymayı sonrasında da sesin çıkmıyor.
Kolay değil puuuufff!! diye herşeyin ters düzz olması.. Sonra yine bir şey oluyor. Sen kendini “biri” sanmak istiyorsun , ama
öncesnde denediğin için “du bakalım, hemen havaya girmiyim “ diyorsun. Tüm bildiklerini tekrar gözden
geçiriyorsun..Sahip oldugun cesaretin “körlemesine dalış” tan daha farklı bir anlamı olduğunu, adaletin
çift taraflı bir madalyon olduğunu, kül yutabileceğini hatta kül kusabileceğini falan anlıyorsun....
Aptallık ile akıllılığın oranları değişse bile her bünyede mevcut olabileceğini kabulleniyorsun malesef....
Duyarlı olmanın ve empati kurmanın insanoğlu ile ilişkilerin her aşamasında işe yaramayacağını
da kavrıyorsun haliyle..
Hayal dünyanı korumaya devam edebildiysen bu geçirdiğin evrimler esnasında ,
şanslı oluyorsun.. Çünkü “gerçekte olduğun kişi”ye ulaşma yolundaki tohumların korunup,gizlendiği yer orada.
Şimdi, bu yazıya bir son gerek, ama bi sonu yok.. Zira hayat hala devam ediyor ve bu evrimlerin
ne zaman ve nerede seni bulacağını bilmiyorsun. Evet..
sana katılıyorum:)son cümlen çok ii bi yaklaşım,harika!
YanıtlaSilbence de bu yazının sonu olmasın:))
doğruya doğru..
YanıtlaSilkendini arada bi kaybedip,bulanlara yardımı dokunur belki =)