uç

Her zaman böyle güzel denk gelmiyor.
Çoğu yazı;
Gökyüzüyle yeryüzünü ayıran o büyülü çizgiye bakarak, önce el yazımla sonra da tuşların yardımıyla buraya yazılmıyor.

Oturmuş hangisini daha çok sevsem karar veremezken kalbim aklıma soruyor:
-gece mi daha çok gündüz mü?
Ama cevap veren olmuyor.

Bu aldırmazlıkla kaç kez döndürdüm dünyayı güneşin etrafında, kaç kez uyudum suyun bunca kıyısında , saçlarım nasıl da mutlu denizin tuzuyla
ve sen kelimelerimi bekliyormusun acaba bu ekinoksta , merak ediyorum.

Merak ediyorum .
Tüm bu sevdiğim doğa olayları, gel-gitler, değişen mevsimler,  güneş ışıklarının eğimi ve artık uzamaya başlayan geceleri düşündüğünde aklına geliyor muyum?
Gözlerini kapatıp , hava durumunun sıcaklıkların düşeceğini söylediğini düşünürken mesela
ya da bir gün bir kitapta ' uçlar kırılganlık taşır ' cümlesini okuduğunda ,
ne biliyim aynı cümlenin kafanda elli kere döndüğünü farkettiğinde zihnini dağıtmak için ellerin cebinde rüzgara karşı yürürken ; cebinden çıkan fişlerin yaprak olduğunu hayal ettiğin o gün ..

Gelir miyim aklına ?

Yılda iki kez , hiç olmazsa?

lotus

bu eve bir isim vermem gerekseydi eğer - ki gerekmediği için son derece mutluyum - hangi harfleri bir araya getirip , hangi kelimeyi oluştururdum, bilmiyorum .
bunu benim yerime yapanlar için burada küçük, belli belirsiz bir reverans..
ve ben buranın
denize dik inen sokaklarında yıllar önce uçuşurken, tüm bir gün güneşin altında  ve tüm bir gece mutlulukla yeşerirken
aklımda olan şeylerin şu andaki varlığından şüpheliyim.
fakat kalbimde olan onca şeyin yerinin değişmediğini garanti ederim.

ayrışık

üzüldüğümde ;

sahip olduğum ve beni tamamlayan ne varsa dibe çöktüğünü hissederim vücudumda

hatta

gözlerimi kapattığımda

yerine bir daha asla konmayacak şeyleri kaybetmeye devam ederim hızla

ucu bucağı olmadığını gördüğüm üzüntülerimle birlikte hayat dolu olmamak için çok nedenim var aslında ..

manevra

az önce iki kadehin tokuşmak suretiyle birbirine hızla yaklaştığı an yavaşlamak üzere yaptığı o küçük manevrayı düşündüm.
bana iki kişinin heyecanla birbirinin üzerine giderken kelimelerinin hızını alamayıp , konuşmak suretiyle atılan adımların nasıl da kırıcı olabileceğini hatırlattı.
o küçük duraklamanın nelere yol açabileceğini
ve bunu farkında olan insanların bu konuda tam olarak ne kadar başarılı olabildiklerini merak ettiğimi farkettim.

*bilinçakışı*

Yol

Yolculuklarda düşünürüm .

Hemde durmadan . 

Güneydeki dağlara doğru giderken bir zaman  , gözlerimi hiç ayırmadan dağlara ve ağaçlara bakmış , yol boyunca içime yerleşen sıkıntının yavas yavas kuculmesini hissetmiştim an be an.

O kocaman gövdelerin arasında hızla ilerken hissettiğim hafiflik , sırtımı dayadığım ağacın senin sırtın olduğu düşüncesiyle ayaklarımla yer arasındaki bağı kesmişti. 

Sonrasında 

bu fikirle sarmaş dolaş olmuş ,  kafamın içinde yeşermesine izin vermiştim. 

Aklımın sıcaklığıyla kalbime sokulan ,

Saniyede kırk sekiz yaprak çıkaran ve  dalları gözlerimden fışkıran

Hemde durmadan.