Uzun zaman önceydi ; ama hatırlıyorum.
Söyleyecek şeyleri zor buluyorum diye içinde bulunduğum o hali sessizce kabul etmiştim.
Verilen sözler, iyi gelen kelimeler yerini kabullenmek zorunda kaldığım bir gerçeğe bırakmıştı.
Dünyam gerçekten yanıyordu tam anlamıyla ve dökecek iki kova suya bile erişemiyordum
Gerçek bir travmaydı kapımı çalan ve ben ışıkları açıyor , evdeyim! diye bağırıyordum
O dönemdi.
Hiçbir cümlem , olmayan ya da hissetmediğim şeylerin yanyana gelmesiyle oluşmamıştı.
Kendiliğindendi , iyi hissettiriyordu
Ve
yalan değildi.
Hiç yorum yok :
Yorum Gönder