Ailemin bana öğrettiği en önemli şey beklentisiz olmaktı ama bunu öğretirken kendilerinin özne olması zaman zaman canımı yaktı.
öğrendim sandığım zamanlarda daha tek bir yol bile katetmediğimi görmek nasıl güzel bir his , anlatamam
belki de anlatabilirim ;
çocukluğumdan itibaren hucrelerime kodlanmış olması gereken beklentisizlikle hala anlaşamıyor oluşumun tek bi sebebi var bence.
kalbim.
çünkü ona bunca yıl sözümü tek bir konuda bile geçiremedim , bu konu da mı geçirecektim?
bir şekilde hayatımda varolan , sevdiğim ve ne şekilde olacağı şu anda çokta önemli olmayan fakat hayatımda kalmaya devam edeceğini düşündüğüm insanların ; benimde dahil olduğum durumlardaki seçimleri beni çoğu zaman çıldırtıyor.
çoğu zaman diyorum çünkü bu insanların sayısı az ve hayat hiç durmuyor.
sürekli bir seçim yapmaya mecbur kalıyoruz ve ben sürekli çıldırıyorum.
çıldırdıkça düşünüyorum ve düşüncelerin sonu her zaman sorulardır .
aynı noktaya eşit uzaklıkta olanların her zaman yanyana olmadığı o dünyada ben tek başıma mı yaşıyorum ?
bu kadar yalnız hissettiğime göre bu sorunun cevabı evet çünkü dostluk , incelik ve samimiyet karşısında kalbi sarmalayan o sıcaklık henüz parmak uçlarıma bile değmiş değil.
yardımcı olmak adına uzatıyorum elimi ama boş fincanlar soğuyalı çok olmuş
mutluluktan içim içime nasıl sığıyor böyle anlayamıyorum.
Hiç yorum yok :
Yorum Gönder