huy*

bence bi çok şey hep olduğu yerde kalmalı.
kendi ağzımdan bile duymaya heves etmediğim şeyler var benim , sizin yok mu sanki ; ne diye bu laf kalabalığı.
dört köşesi olan bi cümle kalıbına neden sokayım canım düşüncemi , hem de yarattığı hissi kaç kelimeyle anlatabileceğime dair en ufak bi fikrim yokken
kendime saklıyorum işte, ne kadar da dokunaklı.

bu mesela
vakitlice kaybetmeyi beklediğim huylarımdan biri değil
ama aynı bedende daha ne kadar birlikte yaşayabileceğimi bilmediğim bi ikisi var ki onları beslemiyor, sulamıyor dahası gözlerinin yaşına bakmıyorum.
ağzımdan çıkan kıvılcımlara bi çözüm bulmama gerek kalmadan bir sabah uyanıcam, gözlerimi açtığım gibi onların yokluğunu hissedicem.
ve hepimiz çok yakında bu günün geleceğini biliyoruz.

*uzun zaman sonra bunları yazarken

aklımda neler olduğu , kulağımda ne çaldığı ve ağzımın içinde ne tadı olduğunu bunu okuyan hiçkimse bilmeyecek
ama sen ;

aklımda ne olduğunu , kulağımda ne çaldığını ve ağzımın içindeki tadı tek seferde tahmin edeceksin.

çünkü sen
tamamen kendime sakladığımsın
ve bi çok şey gibi olduğun yerde kalıcaksın.