bazen durduk yere üzülüyorum.
gececegini bile bile , sonra hatırladığımda gulumseyecegimi bile bile üzülüyorum.
o gün , tum vucudumun formunu alıyor üzüntü , ellerim üzgün , saçlarım üzgün.
belki bi iki kelime için ağzımı açıyorum, dişlerim bile üzgün.
aynaya bakıyorum . gozbebeklerimin içine düşmem saniyeleri buluyor.
ne havai fişek var orada , ne araba farı . kapkara . içimden diyorum ; dibi olmayan bi karanlık gözü karalık.
sonra,
cıkıyorum ordan .
haa çıkacağımı bile bile kararıyorsam. her aydınlanma belirtisinde kendi duyguma ihanet ediyormuş gibi hissedip yine karartıyorsam o göz bebeklerimi..
YanıtlaSilben de çıkabilir miyim acaba.. he zeinepu?
(yazmayı çok özlemişim / yazamadığım günlerin inadına / senin yazına yorum yapmayı çok daha bi özlemişim üstelik..
belki de cok derinlere inmeden tutar elinden hayatındaki en somut gozbebegin pırıl pırıl bakışlarıyla . kendine sans vermeyi unutma sen hic *
Sil