haklıyım

birine yorulmadan bakmak, mümkünmüş.

gerçekmiş böyle bir şey . kuşku duymadan , tedirgin olmadan, acabalarla yok olmadan önce , daha fazlasını aramadan bakmak , mümkünmüş.

bazı sabahlar ayaklarımızın altı suymuş , en sevdiğimiz. 

bazı günlerin rüzgarı , sonrasında gelecek yağmuru bildiğin için daha güzelmiş

bu zamanlara kadar güzel şeylerin yaz akşamında bir balkon masasında olduğuna inananlara inat , bir kış gecesi bu balkonda kurduğumuz hayaller tüm balkonlardan ve yaz akşamlarından büyükmüş.

haksız mıyım?

güzel olan hiç bir şey mevsim seçmiyor.

gece seçmiyor. gündüz seçmiyor. en uzunu ya da en kısası umrunda olmuyor.

haklıyım.

ellerim kadar küçük bir aralıkta düşündüm bunu bu gece ,

sen bardaklarımıza sarabı doldurmadan, yaklaşık yirmiiki dakika önce.

serefe.

Tuz

Denize uzanan yolların birinde , nereyi işaret ettiğini anlamadan öylece bakıyordum. 

Ayak izlerinin içinde duran ayakkabılarıma bakıp , keşke senin gözlerinle görebilseydim diyordum . 

Öyle büyük , öyle sınırı olmayan gözlerle 

Sürekli aynı şeyleri söylemenin tesadüf olmadığını bilerek 

Hatırlamak istediğim bir şeyler olduğunda bunu seninle yapıyorum. Özlemekleri seninle boyutlandırıyorum, gece gece diğer odadan gelen çıt sesini, yandaki inşaatı, rüzgarın hızını ve yağmurun sesini , yere düşen mandalı, biranın dibini ve hatta çektiğim tüm migrenleri sana dönüştürüyorum. 

O yolu buldum. Beni bekliyorsun. Artık yürümesek dediğimde neden diye sormuyorsun. 

Gözümü kapatıp, açıyorum. 

Denizin dibindeyiz seninle, balıkların yüzünü seviyoruz ellerimizle. Çok güzel bir şeyler görmüşüz gibi gülümsüyoruz birbirimize.

Bu kadar dibe hiç korkmadan nasıl dalmışım diyorum. Dalgalanan saçlarımı seviyorsun ellerinle.

Uyanıyorum saçlarım ıslanmış, öyle gerçek. 

Verilen sözler vardır, tutulamayan sözler olduğu gibi.

Bunlar hep gerçek. Adımlamaya kalkarsak eğer yüzyıllar sürer ama hepsini birer birer yaşadık. 

Hatırlasana dünyanın çok tuhaf bi yer olduğunu sana kaç kez söyledim.

Upuuzun bir yoldan yürürken denizi gördüğün o ilk anı düşün şimdi

Tuhaf değil mi sahiden 

Birine deniz görmüş gibi bakmanın ne demek olduğunu bilmelisin bu yüzden. 

aydınlanma

bazen  ,bu nerden çıktı ki şimdi, şeklinde bir şeyler hissetmeye başlıyorum.ama bu yazıyı tam da o anlardan birinde yazmıyorum , hatırlamaya çalışıyorum , aynı şey olmuyor. zaman mekan dinliyordum, yakalamaya çalışıyorum ama yanından bile geçmiyor.

o kuyruklu yıldızın dünyanın yakınından geçmek için  yetmiş yıl+ beklemesi geliyor aklıma, ama beklemek benim içime sinmiyor.

geceler uzuyor yine, uykular azalıyor . anlaşılmakla ilgili düşündüğüm her şey değişiyor. anlamaktan vazgeçip , anlaşıldıklarıma sayıyorum.

tüm bu denizler ve okyanuslar yüzünden

doğru bildiğimi bile unutuyorum.

gün yüzünü yaza dönüyor , ben baharda kalıyorum. sağıma soluma bakıyorum ve kendimi çok yalnız hissediyorum.

-bu nerden çıktı ki şimdi-

hafıza

Uzun zaman önceydi ; ama hatırlıyorum. 

Söyleyecek şeyleri zor buluyorum diye içinde bulunduğum o hali sessizce kabul etmiştim. 

Verilen sözler, iyi gelen kelimeler yerini kabullenmek zorunda kaldığım bir gerçeğe bırakmıştı. 

Dünyam gerçekten yanıyordu tam anlamıyla ve dökecek iki kova suya bile erişemiyordum 

Gerçek bir travmaydı kapımı çalan ve ben ışıkları açıyor , evdeyim! diye bağırıyordum 

O dönemdi.

Hiçbir cümlem , olmayan ya da hissetmediğim şeylerin yanyana gelmesiyle oluşmamıştı. 

Kendiliğindendi , iyi hissettiriyordu

Ve 

yalan değildi.

balık

bir mart akşamıydı. yine kar yağıyordu.

pencerenin önünde durmuş , konuşuyorduk.ne konuştuğumuzu yazmayacağım şimdi ama hissettirdiği tam olarak şöyle bir şeydi :

bedenlerimiz pencerenin önünde çakılı kalmışken , ellerim ellerine titriyor, kalbim kalbinle tekliyordu

hersey olması gerektiği gibiyken 

ben, 

gözlerimi kapatıyordum sen yanıbaşımdayken. ne zaman seni düşünsem zihnimin karanlık sularında renkli balıklar süzülerek gelirdi derinden. nabzım denize dik sıradağlar gibi olurdu ,saçımın telinden baş parmağıma kadar hissettiğim şeyin kaynağı olurdun sen .

koluma dokunduğunda gözlerimi açardım. yüzüne bakmaya fırsat bulamadan ,elimi tutardın.

sıcacık. 

her zamanki gibi .

sesin,

kelimelerin , 

saçılmış nar taneleri gibi gezinirdi zihnimde ben tüm bunları düşünürken , 

seninle konuşmak,o karlı gecede uzun bir yürüyüşe çıkmaktı 

hızlanan kar tanelerinin arasında renkli balıklarımın pullarını görür gibi olurdum avucunun içine yerleşirken. 

mutlu yıllar , 

öpsene beni 

resmen hediyenim ben. 

hepsi geçti

 

Tüm hayatımda hiçbir şeyin ortasında kalmamakla ilgili bir huy edindim ben. Bu huy ; pek çok şeye yolaçtı.
Doğru ya da yanlış, kötü ya da iyi , sevgi ya da sevgisizlik, samimiyet ya da soğukluk
Siyah ya da beyaz.
Bunların hiçbirinin ortasında durmuyor, acabasını düşünmüyorum.

Kırılmak , inanılmaz keskinleştiriyor insanı . Buna inandım.
hatta kırılmak ötesi parçalanmak , parçalara ayrılmak , ayrılan parçaların boşlukta uçuşmaları ne kadar da imkansızlaştırıyor yeniden bir araya gelmelerini.
çok enteresan hayat,
Sana yapılanların bedelini bile sana ödetmeye kalkıyorlar.
Kimse de dönüp sormuyor ; Sen ne yaşadın? diye.
En yakının bile..
Üzerine yıkılıyor hersey, seni üzen şeylerin bile telafisi sana kalıyor.
Sen hep sağlam durduğun için, sorunsuz olduğun için ;
Görevinmiş gibi.

Ben , doğduğu güne kalbimde şenlikler düzenlediğim bi insan tanıdım.
O insan artık yok.
Bi yerlerde yaşadığına dair olan inancıma , toz tanesi kadar olsa bile tutunduğum zamanları geride bırakıyorum yıllar geçtikçe.
Gördükçe ,
onun için düşündüğüm şeylerin başka insanlara yapıştırılmasına ve nasıl da eğreti durduğuna şahit oldukça ,
İnanamamalarımın yerini kabullenmekler aldıkça

büyüyorum.

Beni çocukluğumdan itibaren büyüten ,
Aslında beni ben yapan şeylere olan katkısını düşündüğümde ; yıllar geçse de bunu yapmaya devam etmesini anlıyor, buna izin verdiğim için kızmıyorum kendime.

 
Artık hiçbi şeyin acısını kendimden çıkarmıyorum. 

Bunca yıl boyunca hırpaladığım her yanım için , sorguladığım her konu için kendime koşulsuz bi sevgi, sonsuz bi şefkat sunmaya başladığımdan beri saçlarım bile elektriklenmiyor sanki eskisi gibi.

Farkediyorum artık.
Biliyorum
Hepsi geçti. 

 

 

 

 

mini

aklından geçen herşey, sana kalmış

geri kalan her şey de bana. 

uzansan aslında hemen yanıbaşındayım ama , arkanı dönmek sana kalmış

uzanıp uzanmamakta .