yıl

tam on iki ay elli iki hafta sekiz bin yedi yüz altmış altı saat ve dilimin söylemeye dönmeyeceği, parmaklarımınsa yazmak istemeyeceği kadar dakika ve saliseyi
bana kazandırdığı onca güzel şeyin yanında ; sonsuza kadar varolacağına olan inancımı yok ettiği , tam anlamıyla kaybettirdiği insanlarla hatırlayacağım.

tüm o insanlar için teşekkürler ve elveda.

olur mu ?

bunu okurken ne çok ortak noktamız olduğunu düşün olur mu ,
ikimizinde hayatta olduğunu
neden ben böyleyim diye sorup durduğunu ve şüphesiz ki hemen peşinden neden senin başına muhteşem şeyler gelmediğini .
yuvarlanıp gidiyoruz diye sakın üzülme tamam mı ,
söylesene
öylece durduğumuz yerde yuvarlansak sence iyi olur mu ?

gece ve gündüz bile durduğu yerde durmazken
seninle ben zıt yönlere doğru da olsa hareket ettiğimiz için kim tarafından suçlu bulunabiliriz ki?
bunca yıl , bunca anı, bunca yazı

söyle,

az mı?
çok mu?

sürpriz

o çok önemli yer çekimi kanununa göre senin orda miden kazındığında benim başıma elma düşmesinin açıklaması ne olabilir ?

bulunduğumuz coğrafya mı ?
sanmam

bence buna
hayat sürprizlerle dolu derler.

uyku

çok zor , uykuya dalmak.
uzun süredir en çok zorlandığım şeylerden biri gözlerimi kapamak

böyle bi başlangıç hayal etmemiştim. tüm söyleyeceklerim ilk kelimeden itibaren akacak , uykusuzluğumu anlatmaya kelimeler yetecekti.
her gün yaşadığım minik yaslarımı öyle bir anlatıcaktım ki yaşamış kadar olacaktı her okuyan , onlar yaşadıkça ben hafifleyecektim
hatta belkide kapanacaktı gözlerim

olmadı ama


elimdeki kitap sarmadı , cipsler yuvarlak çıkmadı
uyku ,
zihnimin inadını bi türlü kıramadı

akmadı
kelimeler.

malesef olmadı.