ayrışık

üzüldüğümde ;

sahip olduğum ve beni tamamlayan ne varsa dibe çöktüğünü hissederim vücudumda

hatta

gözlerimi kapattığımda

yerine bir daha asla konmayacak şeyleri kaybetmeye devam ederim hızla

ucu bucağı olmadığını gördüğüm üzüntülerimle birlikte hayat dolu olmamak için çok nedenim var aslında ..

manevra

az önce iki kadehin tokuşmak suretiyle birbirine hızla yaklaştığı an yavaşlamak üzere yaptığı o küçük manevrayı düşündüm.
bana iki kişinin heyecanla birbirinin üzerine giderken kelimelerinin hızını alamayıp , konuşmak suretiyle atılan adımların nasıl da kırıcı olabileceğini hatırlattı.
o küçük duraklamanın nelere yol açabileceğini
ve bunu farkında olan insanların bu konuda tam olarak ne kadar başarılı olabildiklerini merak ettiğimi farkettim.

*bilinçakışı*

Yol

Yolculuklarda düşünürüm .

Hemde durmadan . 

Güneydeki dağlara doğru giderken bir zaman  , gözlerimi hiç ayırmadan dağlara ve ağaçlara bakmış , yol boyunca içime yerleşen sıkıntının yavas yavas kuculmesini hissetmiştim an be an.

O kocaman gövdelerin arasında hızla ilerken hissettiğim hafiflik , sırtımı dayadığım ağacın senin sırtın olduğu düşüncesiyle ayaklarımla yer arasındaki bağı kesmişti. 

Sonrasında 

bu fikirle sarmaş dolaş olmuş ,  kafamın içinde yeşermesine izin vermiştim. 

Aklımın sıcaklığıyla kalbime sokulan ,

Saniyede kırk sekiz yaprak çıkaran ve  dalları gözlerimden fışkıran

Hemde durmadan.